Benim abim özel harekat polisiydi, Diyarbakır da şehit düşeli beş ay olmuştu. Annem ve babam metanetlerini korumuşlardı ama ben abime çok bağlıydım. Atlatamadım bir türlü Her telefon çaldığında abim arıyor diye telefona sarılıyordum. Allah ' a çok fazla sitem etmiştim neden abim diye başkası değil de neden o diye.. Doktor doktor gezdik; Hatta büyük şehre de gittik oradaki üniversite hastanesinde bir profesör evladım senin sınavın bu dünyada bu ne zaman ki kendine gelirsin rabine tevekkül edersin yaradan şifanı gönderir demişti. Ben bunlarla uğraşırken tekrar ayağa kalkmaya çalışırken bir akşam evimize nişanlımın babası ve annesi geldi

Babama:

Kusura kalmayın bu saatte geldik sizin de bu aralar telaşeniz var bizim oğlan kötürüm bir kıza varmak istemiyor, onun da hayalleri var hakkınızı helal edin demişti.

Esas yıkıldığım vakit o andı. Sevdiğim kendi bile gelmemişti oysa kaç yıl gizli gizli buluşmuştuk köy yerinde adımız çıkmasın diye uzaktan sevdalanmıştık birbirimize şiirler ve mektuplar yazmıştık. Demek ki her şey görüntüden ibaretmiş .Aradan yıllar geçti benim umudum artık bitmişti evden dışarı çıkamaz olmuştum.  Bacaklarım incelmiş belden üstüm ile senkron bozulmuştu bu durumda ayağa bile kalksam vücudumun yükünü taşımayacağı için kırılırdı. Büyükşehirden akrabalar sağolsun kendi aralarında para toplamışlar bana bir akülü sandalye gödermişlerdi. Ama dedim ya burası köy yeri elektrik doğru düzgün olmadığı için her sene akü değiştiriyorduk.Her sabah uyandığımda evin içinde odalar arasında tuvalet sandalyesi ile geziniyordum ellerimle duvarlardan destek alarak yürüyebiliyordum. Eskiden üst katta olan odam artık kapıdan girince sağ tarafta idi. Sabahları sabah ezanı ile birlikte uyanır, namazımı kılıp duamı ettikten sonra ağabeyimin mezarının başına giderdim, yıllarım böyle geçmişti otuz beş yaşıma geldiğimde kendimce yeniden doğduğum dediğim kasım ayının ilk salı gününde havada garip bir koku ve duyusal olarak enerji patlaması vardı. Köye ilçe den kaymakam gelmiş ev ev gezip halimizi hatırımızı soruyordu. En son bizim eve gelmişti, yanında ilçe jandarma komutanı katibi ve bir kaç asker daha.

Kaymakam bey babam ile bir müddet dışarıda konuştuktan sonra onunla birlikte yanıma geldi. Bana dönerek

-Güzide hanım iyi akşamlar

-buyurun kaymakam bey

-ilçe köylerden sizin adınızı duydum, gelip bizzat tanışmak istedim

-hayırdır, ne şöhretim varmış ki neyimi duydunuz??

-orası bizde kalsın Güzide hanım; sizi ilçeye götürmek istiyoruz. İlçede ki okulda öğretmen açığımız var.

-Ben yıllardır öğretmenlik yapmıyorum ve halim ortada kafamı buluyorsunuz benimle ,bir de devleti temsil ediyorsunuz. Çıkın gidin evimden..

-Yanlış anladınız Güzide hanım ilçe de yeni açılan bir okulda engellilere eğitim hizmeti vermekteyiz ve bakanlık tarafından yapılan açıklamada ki ilk hizmet  verecekler engelli öğretmenlerdir, Bizim de sizin gibi idealist meslek aşkıyla yanıp tutuşan öğretmenlere ihtiyacımız var.

-Kaymakam bey ben yapamam kusura bakmayın.

-Güzide hanım her sabah sizi buradan almak için bir araç göndereceğim. Bizi kırmaz iseniz çok memnun oluruz, ve size bu tekerlekli sandalyeyi hediye ediyoruz gelip gitmeniz rahat olacaktır. demişti, dediği gibi de yaptı her sabah özel plakalı resmi bir araç geldi, hiç usanmadan 1 ay boyunca kapımızın önüne kadar geliyor zilimizi çalıyor 1 saat kapıda bekliyor sonra gidiyordu. Bir akşam babam bana ;

-kızım talih kuşu kapına geldi inat etme bir kere git beğenmezsen geri gelirsin hele bir dene sen benim evladımsın. Ben bir evladımı vatana armağan ettim diğerini ise toprağa vermek istemiyorum ama her gün senin gözümün önünden kayıp gitmene kendini bırakmana artık dayanamıyorum, biliyorum abini çok severdin o da seni çok severdi ama abin bile bu durumuna dur derdi burada olsaydı.

-bilemiyorum baba yapabileceğimi sanmıyorum, artık benden geçti. Korkularım var bana ucube gözüyle bakacaklar

- ya düşündüğün gibi değilse ya öyle olmazsa denemekten ne çıkar kızım bir anana bak bir bana şu dünyada kaç günümüz var belli değil tutunacak bir dalın olsun istiyorum. Güzel kızım.

O gece karşılıklı olarak ağlaştık ertesi sabah namazı kıldıktan sonra giyindim ve arabamı şarjdan çıkarıp zilin çalmasını bekledim. Çok geçmeden zilimiz çaldı kapıyı açtım ve şöföre bakarak hazırım dedim.

Şöför ise gayet şaşırmış olarak beni özel dizayn edilmiş bir minibüse bindirip ilçe kaymakamlığına götürdü. Kaymakamlıktan içeri girdiğim andan itibaren çığlıklar ve yükselmeye başladı, ilk önce korktum ama sonra sevindim çünkü sevinç naraları atan bir topluluk vardı. Sonradan öğrendiğim Kaymakam Bey benim gibi civar köyler de diğer engellilere gitmiş ama sadece benim dışımda 2 kişi gelmiş ay sonu da bakan teşrif edeceği için kimse fırça yemek istemiyormuş. Bir bayram havasıyla beni toplantı odasına aldılar. Orada diğer engelli bireyler ile tanıştım. Tolga bey doğuştan engelli birisiydi sağ kasığından itibaren gerisi yoktu ama tekerlekli sandalyeye maşallah rahmet okutuyordu. Bir diğer kişi ise sonradan görme engelli olan Fehmi Bey di. Ama kendini geliştirmiş görme engelli olmasına rağmen Türkçe'nin yanına 2 dil birden öğrenmiş Fransızca ve farsça ile edebiyat alanında resmen çığır açmıştı. Ben onların içinde kendimi ezik hissettim kendimi yıllarca dört duvar arasına kapattığım için sanıyordum ki hayat böyle meğersem ben böyleymişim...

 

Ben ve diğer arkadaşlar pilot okul seçilen okulda görevimize başladık ilk 2(iki) ay benim için zor geçti, engelli öğrencilere eğitim vereceğimizi düşünürken normal öğrencilere eğitim vermeye başlamıştık. Onların dik bakışları karşısında sinirlerim bozulmuştu ama meğersem onların dik bakışları aslında öğretmenimize nasıl yardım edebiliriz bakışlarıymış kendi aralarında konuşup benim için yazı tahtasında istediğim her yere ulaşabilmem için bir rampa yaptırmışlar hademelerin yardımıyla yarıyıl tatilinde bununla uğraşmışlar ilk önce yazı tahtasını aşağı indirmişler sonra önüne bir rampa koyarak tahtanın her yerine erişmemi kolaylaştırmış sadece bana değil okuldaki diğer hocalarımıza da zorlandıkları konuda yardım etmişler Fehmi bey için okulun tüm koridorlarına tırtıklı boya ile şerit çizmişler, Tolga bey için futbol sahasına girişte rampa koymuşlar öğrenciler bizi mutlu etmek için derslerine de ağırlık vermişlerdi. Bizi mutsuz ve umutsuz görmek istemiyorlardı biz onlara ışık olmuştuk onlar ise bize güneş olmuştu. Kendime inancım gelmişti, güvenim pozitif yönde artmıştı...